Nie tworzę. Nie uciekam. Po prostu trwam.

Zawieszony między brzozami, jakby czas na chwilę przestał być linią. Heidegger pisał, że człowiek „jest” tylko wtedy, gdy doświadcza bycia – bez celu, bez projektu.

Tutaj – w hamaku, w zieleni – nie muszę niczego udowadniać. Nie muszę działać, żeby istnieć.

To moment, w którym obecność staje się wystarczająca.

Cisza, która nie jest brakiem, ale pełnią. Bez ambicji, bez roli. Tylko ja i świat, który wreszcie nie domaga się odpowiedzi.

Być – nie jako artysta, nie jako ktoś.
Po prostu być.

Miałem trzynaście lat. słuchałem metalu.
Muzeum, biały mur i czarna farba.

Zamiast pytać, czy mogę – po prostu zrobiłem to.

To był moment, w którym zrozumiałem, że nie muszę czekać na zgodę, żeby tworzyć. Nie chodziło o manifest. Ani o skandal.

Chodziło o to, żeby sprawdzić czy mogę oddychać. Czy przestrzeń, którą wszyscy traktują jak świętość, może się choć raz spocić.

Wszedłem tam jako dzieciak. Wyszedłem z czymś, co we mnie zostało.

Nie malowałem jeszcze obrazów. Nie wiedziałem, że będę artystą. Ale czułem, że jeśli coś mnie naprawdę kręci, to ten moment napięcia — między dozwolonym a niewygodnym.

To nie była zabawa. To był początek.